Każdy, kto słyszał o Humble Indie Bundle, słyszał też o grach, które są w tej akcji dostępne. Nie jest więc zbytnim zaskoczeniem, że opisywaną grę można dostać za dowolnie wybraną kwotę, jak również nieciężko zgadnąć skąd autor artykułu zdobył kopię tej gry (Torr… eeee, HIB4). Poza Shankiem, o żadnej z wymienionych tam gier wcześniej nie słyszałem, o żadnej z nich na podstawie filmiku nic się nie dowiedziałem. I dziwnym zbiegiem okoliczności, wśród sprawdzanych przeze mnie tytułów, Shanka nie ma. Dodatkowo, na włączenie czekają również tytuły z poprzedniej edycji Bundle, które można dostać w pakiecie. I z tego całego galimatiasu najwięcej uwagi przykuł Bit.Trip Runner.

Bit.Trip Runner, czyli biegnij, biegnij, no i dla odmiany biegnij. Gdy już dobiegniesz, czeka Cię kolejny bieg. A jeśli, choć strzeżesz się tego bardziej niż seriali w Polsacie poczujesz chłód czarnej cegły na swym pikselowym czole, ockniesz się… nie, nie w białej sali szpitalnej, a na początku swego biegu. Po krótkim, bojowym tańcu, pobiegniesz jeszcze raz. Nie wiem, co za tym stoi. Czy to wbudowany w psychikę strach przed lewą, przesuwającą się krawędzią ekranu, czy może naturalna, zakodowana w bitach miłość do joggingu? Mniejsza o to, ważne jest, by nie zatrzymać się nawet na moment. Gdy ujrzysz błogosławioną, czarno-białą szachownicę na ziemi? podłodze? bieżni? też będziesz przebierać nogami (te sześć pikseli to chyba nogi; ewentualnie tak właśnie wizualizuje to moja wyobraźnia), choć zazwyczaj w tym momencie z Twego ciała, istny cud, wydobywać się będzie tęcza.

Ale co w tym ciekawego? Na Twoim torze poustawiane są liczne, choć niezbyt zróżnicowane, przeszkody (i tak, nie ma jak, ani kiedy, nawet od biedy, się im przyjrzeć). Każda z nich wymaga jakiejś akcji, aby móc skutecznie biec dalej. Do jedenastego poziomu były to cztery akcje, wymagające, a jakże, czterech klawiszy. Skok (spacja), kopniak (strzałka w lewo) i ślizg (strzałka w dół), trampolina (strzałka w górę). Brzmi zbyt prosto? Już kombinacja trzech różnych z rzędu wymaga niezłej gimnastyki palców, dochodzi do tego odpowiednia synchronizacja i robi się skomplikowanie. Mało tego, każdy poziom to niezły kawałek trasy, którą trzeba przebiec na raz, a każde potknięcie skutkuje powrotem na sam początek. Nie ma regulacji poziomu trudności, w związku z czym nad jednym poziomem można zajechać klawiaturę i nauczyć się go na pamięć. A podobno na końcu każdego świata (są trzy po dwanaście poziomów) czeka Boss. Nie wiem jak to wygląda, ale już się boję. Jeszcze raz powtórzę, to nie Half-Life 2, gdzie nawet na trudnym poziomie miejsc, gdzie można się zaciąć jest raptem trzy, czy inny, współczesny samograj, dostosowany do masowej publiki, która wymaga rozrywki lekkiej i łatwej. Lekko jest, łatwo na pewno nie. W podejściu do gracza jest widoczny powrót do końca XX wieku, kiedy gry dla dzieci były trudne nawet dla platformówkowych wyjadaczy (ktoś nie wierzy? Proszę przejść Lwa Leona, nawet na kodach).

Jak to wygląda? To zależy od punktu siedzenia. Grając, nie potrafię się skupić na żadnym punkcie ekranu, patrzę gdzieś w przestrzeń, bo akcja jest tak szybka i jest tak kolorowo. Mogą rozboleć oczy. Z drugiej strony, siedząc obok i zaglądając przez ramię, można przyjrzeć się dokładniej co tam widać. Wszystko poza ludzikiem jest trójwymiarowe, choć stylizowane na czasy, gdy królowały gry tak ładne, jak Montezuma, czyli piksel na pikselu. Tło niezbyt rozprasza, cały czas coś się porusza, obserwują nas klockowate dziwaczne stwory, a przegrać można obrywając skaczącą kostką. Koncepcja jest spójna, i choć nie jest to Braid, to wygląda po prostu ładnie.

Ciekawy aspekt stanowi muzyka. Dziwne, elektroniczne dźwięki i melodie, których obfitość zależy od wskaźnika combo, który zależy od liczby zebranych plusów, a które porozmieszczane są w odpowiednich miejscach trasy. Czyli, im dalej dobiegniesz, tym fajniejsza muzyczka przygrywa. Ogółem świetnie wpisuje się w stylistykę gry, zaś w samą muzykę wpisują się nasze poczynania. Nie wiem, czy celowo, ale każdy nasz podskok, zebrane złoto (ach tak, za złoto mamy punkty, zaś za całe możliwe złoto w danym poziomie, poziom bonusowy retro; tylko kto by się przejmował złotem, kiedy walczymy o przeżycie), czy inna akcja wydająca dźwięk jest rytmicznie wpasowana w muzykę i dokłada do omawianej swoje dźwięki. Efekt przypomina pewną flashową grę indie (nie pamiętam tytułu, może ktoś grał), w której klikając odpowiednie guziczki zdobywało się punkty, ale i tworzyło muzykę. Leciało to jakoś tak: Point, click… Point, click…

Tak na podsumowanie, po tym sążnistym opisie przyznam, że nie wiem co mi się w tej grze tak podoba. Nie jest to rewolucyjna koncepcja, nie ma rewelacyjnej grafiki, nie wymaga większego zaangażowania. Po prostu siadam i na godzinę mnie nie ma (potem ja już jestem, ale klawiatury niet). To skakanie i bieganie wciąga, bo wciąż sobie powtarzam, jeszcze ten jeden raz i zaczynam pisać swoją grę. Dla jasności dodam, że jeszcze nie włączyłem żadnego edytora, nie mówiąc już o wklepaniu „#include <iostream>”. W momencie w którym piszę, do końca Humble Indie Bundle zostało jakieś 5 godzin, więc jeśli kogoś zachęciłem, warto wyciągnąć te kilka dolarów, żeby dostać gry. A gdy już wyciągniesz 3 dolary, sięgnij po następne 3 i ściągnij gry z poprzedniej edycji. Nie zapomnij zaznaczyć, że Twój udział ma się liczyć do Linuksa! Może dzięki temu doczekamy się czegoś więcej niż gry indie na ten system. A przepraszam… po co coś więcej?